Echt HEMA

Het is alweer enige tijd geleden dat ik baalde dat ik he-le-maal (800 meter, ahum) naar de supermarkt moest lopen voor een potje poedersuiker. Ik vraag me nu trouwens af of poedersuiker wel in een potje zit. Nevermind. Een potje poedersuiker. Een potje poedersuiker en een supermarkt die naar mijn idee nét effe iets te ver weg was. 

'Zou de HEMA geen poedersuiker verkopen?', vroeg ik mezelf hardop af. Het zou me ruim 500 meter schelen. En die 500 meter was me het gokken wel waard die dag. 

Zo gezegd, zo gedaan. Vol goede moed stapte ik het warenhuis binnen. Maar toen ik na enkele minuten nog steeds geen pannenkoekenbenodigdheden (Scrabble, dames en heren) had gevonden, zakte de moed in mijn schoenen. Toch gaf ik niet zomaar op. Want 500 meter hè, hallo! Ik checkte zelfs de koeling. Misschien had iemand daar per ongeluk de poedersuiker neergezet. 

Dat was niet het geval. Eigenwijs dat ik ben, liep ik naar de kassajuffrouw toe. Misschien stond de suiker sinds kort wel naast de wattenschijfjes in het schap, ja, weet jij veel. "Verkopen jullie ook poedersuiker?", vroeg ik daarom beleefd. "Nou", begon de vrouw, "officieel verkopen we het niet, nee. Maar als iemand er naar vraagt, hebben we wel wat achter bij de kassa liggen." Ik dacht dat de vrouw een grapje maakte. Ik dacht het echt. Maar ze dook even weg onder haar kassa, kwam daarna weer omhoog en overhandigde me met een stalen gezicht het potje. "Zo", zei ze. "Dat wordt dan 1 euro 50."