Chocolade

"Lieve schat, houd je van chocolade?" De manier waarop mijn cliënt het zei klonk veelbelovend. Dus ongeacht het feit dat ik eigenlijk niks lekkers bij de thee hoefde, zei ik: "Ja, absoluut!" Ze lachte, liep naar de kast en griste een reep uit het laatje. "Dit is de lekkerste chocolade óóit. Ik ga er speciaal voor naar Duitsland, want in Nederland verkopen ze deze soort niet." Een glunderend gezicht. De reep hield ze verborgen achter haar rug. Deze vrouw wist duidelijk hoe ze mij nieuwsgierig kon krijgen!

Eenmaal terug op de bank haalde ze de reep tevoorschijn. "Kijk", zei ze, "hazelnoten!" Boven mijn hoofd plantten zich vraagtekens. Want eh ja, oké, hazelnoten, en dus? Daar hoefde je toch niet per se voor naar Duitsland? De vrouw zag mijn wazige blik en zei toen: "Ja, dat verwacht je niet dat dat lekker is hè, die combinatie? Maar hier, proef maar eens. Je zult versteld staan!" Ze brak een groot stuk af en keek verwachtingsvol toe hoe ik een stukje in mijn mond stopte. Ik proefde. Ik proefde net zo lang totdat ik iets bijzonders proefde. Maar dat moment bleef uit.

"En, en, en?!", klonk het ongeduldig. Ik reageerde niet meteen. Ik moest nadenken. Want ging ik nu zeggen dat je voor deze chocolade heus niet helemaal naar Duitsland hoefde te rijden? Dat ze deze soort ook gewoon bij de supermarkt om de hoek verkopen, en dat je dan nog kunt kiezen uit verschillende merken ook? Kon ik dat maken?

Kennelijk vond ik van niet. "Hmm, súper lekker inderdaad!", klonk het namelijk even later uit mijn mond. Ik schaam me nu dat ik dit zei, maar het voelde op dat moment toch het beste om te doen. Snel at ik de rest van mijn stuk op en deed toen een poging om weer verder aan het werk te gaan. "Ho, ho, kom nog eens even zitten jij!", klonk het bevelend vanaf de andere bank. Ik wilde iets zeggen, maar zag toen hoe de vrouw nog zo'n enorm stuk 've-ruk-ke-lijk-ke' chocolade voor mij op tafel neerlegde. "Eet eerst dit nog maar even op, want zoiets lekkers krijg jij voorlopig niet weer!"

Echt HEMA

Het is alweer enige tijd geleden dat ik baalde dat ik he-le-maal (800 meter, ahum) naar de supermarkt moest lopen voor een potje poedersuiker. Ik vraag me nu trouwens af of poedersuiker wel in een potje zit. Nevermind. Een potje poedersuiker. Een potje poedersuiker en een supermarkt die naar mijn idee nét effe iets te ver weg was. 

'Zou de HEMA geen poedersuiker verkopen?', vroeg ik mezelf hardop af. Het zou me ruim 500 meter schelen. En die 500 meter was me het gokken wel waard die dag. 

Zo gezegd, zo gedaan. Vol goede moed stapte ik het warenhuis binnen. Maar toen ik na enkele minuten nog steeds geen pannenkoekenbenodigdheden (Scrabble, dames en heren) had gevonden, zakte de moed in mijn schoenen. Toch gaf ik niet zomaar op. Want 500 meter hè, hallo! Ik checkte zelfs de koeling. Misschien had iemand daar per ongeluk de poedersuiker neergezet. 

Dat was niet het geval. Eigenwijs dat ik ben, liep ik naar de kassajuffrouw toe. Misschien stond de suiker sinds kort wel naast de wattenschijfjes in het schap, ja, weet jij veel. "Verkopen jullie ook poedersuiker?", vroeg ik daarom beleefd. "Nou", begon de vrouw, "officieel verkopen we het niet, nee. Maar als iemand er naar vraagt, hebben we wel wat achter bij de kassa liggen." Ik dacht dat de vrouw een grapje maakte. Ik dacht het echt. Maar ze dook even weg onder haar kassa, kwam daarna weer omhoog en overhandigde me met een stalen gezicht het potje. "Zo", zei ze. "Dat wordt dan 1 euro 50."

Vrouwenbrein versus Mannenbrein

Gisteravond was weer zo'n avond: ik lag nét in bed, klaar om lekker te gaan slapen, toen ik opeens begon te malen. Wat gaan we morgen eten? Hoe laat kwam de visite ook alweer? Wat voor een boodschappen moet ik halen? Wat is er nog in huis? Wat ga ik morgen aantrekken? Heb ik eigenlijk nog wel genoeg schone kleren? Heb ik vandaag wel goed voor de vissen van buurvrouw Anja gezor.. ..SHIT! DE VISSEN VAN BUURVROUW ANJA!

"Koen?"

[..]

Grr, die slaapt natuurlijk al. Gewoon nog een keer proberen. "Pssst, Koen."

Het duurt even, maar dan klinkt er toch een slaperige "Jaha?"

"Koen, is het filter van de vissenkom van buurvrouw Anja wel verschoond?!"

"Jemig Ireen, is dat waar jij aan denkt als je in bed ligt? Aan de vissen van buurvrouw Anja?!"

"Ja, en aan de boodschappen voor morgen, het eten, de was, de.."

"Je bent gek. Maar om antwoord op je vraag te geven: het filter hoeft maar één keer in de week verschoond te worden. Niet per se vandaag dus."

"Oh, oké. Maar Koen, denk jij dan nooit na als je in bed ligt?"

"Jawel."

"Waar denk je dan aan?"

"Vaak beeld ik me in dat ik een profvoetballer ben."

Mijn hart smelt. Terwijl ik me druk lig te maken over allerhande huishoudelijke taakjes, is mijn vriend voor even wat hij eigenlijk altijd al wilde zijn. Ik besluit hem verder met rust te laten, stuur 'm terug naar het paradijs dat Voetbal heet. En alsof 'ie dat aanvoelt, keert hij zijn rug naar me toe en fluistert: "Mijn rugnummer is trouwens negen. Negen of elf." Ik glimlach, doe mijn ogen dicht en dan weet ik het opeens: morgen eten we rijst met gehaktballetjes in ketjapsaus.