Chocolade

"Lieve schat, houd je van chocolade?" De manier waarop mijn cliënt het zei klonk veelbelovend. Dus ongeacht het feit dat ik eigenlijk niks lekkers bij de thee hoefde, zei ik: "Ja, absoluut!" Ze lachte, liep naar de kast en griste een reep uit het laatje. "Dit is de lekkerste chocolade óóit. Ik ga er speciaal voor naar Duitsland, want in Nederland verkopen ze deze soort niet." Een glunderend gezicht. De reep hield ze verborgen achter haar rug. Deze vrouw wist duidelijk hoe ze mij nieuwsgierig kon krijgen!

Eenmaal terug op de bank haalde ze de reep tevoorschijn. "Kijk", zei ze, "hazelnoten!" Boven mijn hoofd plantten zich vraagtekens. Want eh ja, oké, hazelnoten, en dus? Daar hoefde je toch niet per se voor naar Duitsland? De vrouw zag mijn wazige blik en zei toen: "Ja, dat verwacht je niet dat dat lekker is hè, die combinatie? Maar hier, proef maar eens. Je zult versteld staan!" Ze brak een groot stuk af en keek verwachtingsvol toe hoe ik een stukje in mijn mond stopte. Ik proefde. Ik proefde net zo lang totdat ik iets bijzonders proefde. Maar dat moment bleef uit.

"En, en, en?!", klonk het ongeduldig. Ik reageerde niet meteen. Ik moest nadenken. Want ging ik nu zeggen dat je voor deze chocolade heus niet helemaal naar Duitsland hoefde te rijden? Dat ze deze soort ook gewoon bij de supermarkt om de hoek verkopen, en dat je dan nog kunt kiezen uit verschillende merken ook? Kon ik dat maken?

Kennelijk vond ik van niet. "Hmm, súper lekker inderdaad!", klonk het namelijk even later uit mijn mond. Ik schaam me nu dat ik dit zei, maar het voelde op dat moment toch het beste om te doen. Snel at ik de rest van mijn stuk op en deed toen een poging om weer verder aan het werk te gaan. "Ho, ho, kom nog eens even zitten jij!", klonk het bevelend vanaf de andere bank. Ik wilde iets zeggen, maar zag toen hoe de vrouw nog zo'n enorm stuk 've-ruk-ke-lijk-ke' chocolade voor mij op tafel neerlegde. "Eet eerst dit nog maar even op, want zoiets lekkers krijg jij voorlopig niet weer!"